Logopeda

Nie warto odkładać zajęć z logopedą do czasu aż rozwój mowy zakończy się, a dziecko pójdzie do szkoły. Brak poszczególnych głosek lub ich deformacje mogą mieć wpływ nie tylko na samopoczucie dziecka lecz także na jego postępy w nauce. Nad nieprawidłowościami należy pracować od momentu wystąpienia, aby zapobiec ich pogłębianiu się i dalszym konsekwencjom!Pamiętajmy, że logopeda czuwa nie tylko nad piękną artykulacją dzieci. Skupia się na wszystkich czynnikach, które mogą zaburzać rozwój komunikowania się, tj. na rozumieniu, słuchu, sposobie oddychania, budowie anatomicznej aparatu mowy, stanie uzębienia, pamięci, czy rozwoju motorycznym.

Muzykoterapia

Muzykoterapia to forma terapii bazująca na leczniczym wpływie dźwięku i muzyki na psychikę i organizm człowieka. Nie bez kozery mówi się, że dźwięk leczy i ciało, i duszę. Leczenie muzyką jest coraz popularniejszą formą terapii. Zostało to udowodnione naukowo, że dźwięki oddziałują na układ wegetatywny, krążenia oraz na układ oddechowy. Muzykoterapia wywiera pozytywny wpływ na psychikę, zmniejsza depresję, lęk, poprawia samoocenę. Muzykoterapia pomaga dzicom cierpiącym na bezsenność.

Integracja Sensoryczna (SI)

Termin integracja sensoryczna określa prawidłową organizację wrażeń sensorycznych (bodźców) napływających przez receptory. Oznacza to, że mózg, otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów (wzrok, słuch, równowaga, dotyk, czucie ruchu-kinestezja) dokonuje ich rozpoznania, segregowania i interpretacji oraz integruje je z wcześniejszymi doświadczeniami. Na tej podstawie mózg tworzy odpowiednią do sytuacji reakcję nazywaną adaptacyjną. Jest to adekwatne i efektywne reagowanie na wymogi otoczenia. Może to być odpowiedź ruchowa jak i myślowa. Integracja sensoryczna jest procesem, dzięki któremu mózg otrzymując informację ze wszystkich systemów zmysłowych dokonuje ich segregacji, rozpoznania, interpretacji i integracji z wcześniejszymi doświadczeniami.

Dogoterapia

Dogoterapia czyli Interwencje z Udziałem Psów to metoda wspomagająca proces rehabilitacji, terapii i rozwoju z udziałem odpowiednio wyszkolonych lub wyselekcjonowanych psów. Zajęcia mogą mieć charakter rekreacyjny, edukacyjny lub terapeutyczny. Twórcą terminu "terapii z wykorzystaniem zwierząt" jest Boris Levinson, amerykański psychiatra dziecięcy. Jednym z jego pacjentów był chłopiec, który nie chciał z nikim rozmawiać. Kiedy przypadkiem spotkał psa należącego do lekarza, nagle zaczął do niego mówić. Levinson doszedł do wniosku, że opieka nad zwierzęciem w dzieciństwie może m. in. wykształcić zwiększoną wrażliwość na uczucia i postawy innych ludzi czy sprzyjać rozwojowi emocjonalnemu w okresach kryzysu.

Rewalidacja

Celem zajęć rewalidacyjnych nie jest wyrównywanie braków. Rewalidacja przystosowuje upośledzonego do życia w społeczeństwie. Jej celem jest stawianie na mocne strony dziecka oraz szukanie tego co w nim jest najlepsze. Kierunki oddziaływań rewalidacyjnych:

  • maksymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich funkcji psychicznych i fizycznych. Które są najsilniejsze i najmniej zaburzone,
  • optymalne korygowanie funkcji zaburzonych,
  • kompensowanie, czyli wyrównywanie przez zastępowanie
  • dynamizowanie rozwoju

Psycholog

Jednym z pierwszych, a zarazem trudnych momentów w życiu Przedszkolaka, jest przyjście do przedszkola i związana z nim adaptacja. Dla wielu dzieci, zwłaszcza tych  3-, 4-letnich jest to bardzo trudne doświadczenie, któremu towarzyszy ogromne przeżycie. Każde z dzieci inaczej reaguje na nową rzeczywistość, jaką jest przedszkole. Na każde dziecko oddziałuje duża ilość silnych bodźców. Zasady panujące w przedszkolu różnią się od wymogów domowych. W przedszkolu nauczyciel opiekuje się cała grupą dzieci, a nie tylko jednym dzieckiem. Zabawki są wspólne i trzeba się nimi dzielić. Jedzenie przedszkolne różni się także od tego, które mama gotuje w domu. Nie w pełni dojrzałe i ukształtowane mechanizmy adaptacyjne zwłaszcza trzylatków sprawiają, że dzieci źle znoszą rozłąkę z rodzicami, trudno jest się im przystosować i przyzwyczaić do nowego otoczenia.

Zajęcia z kreatywności

Każdy człowiek potrzebuje do swego istnienia i rozwoju różnych wartości. Jedną z wartości, które ułatwiają poruszanie się po świecie ciągłego postępu, rozkwitu nowoczesnych technologii, ale także wzrastającej konkurencji we wszystkich dziedzinach życia, jest twórcze myślenie. Twórcza postawa wobec życia i samego siebie jest paletą, dzięki której codzienność nabiera kolorów. Twórczość nie jest zarezerwowana tylko dla garstki artystów, albowiem każdy może być twórczy we wszystkim, co robi. To nie rodzaj zadania decyduje o twórczości, ale nasz stosunek do tego, co robimy. Ważne, czy jesteśmy otwarci na nowe wrażenia, czy potrafimy spojrzeć na rzeczy oczywiste w niestereotypowy sposób, czy potrafimy odcisnąć piętno własnej osobowości na tym, z czym się stykamy.

Kinezjologia

Kinezjologia to nauka o ruchu. Według jej twórców aktywność ruchowa (działanie) wpływa pozytywnie nie tylko na zdrowie fizyczne i psychiczne, lecz także na umiejętność myślenia. Kinezjologia dla dzieci bazuje na podstawach kinezjologii edukacyjnej (gałęzi kinezjologii stosowanej) i przedstawia proces uczenia się z nowej perspektywy – gdzie ciało i psychika stanowią jedność.

Terapia ręki

Terapia Ręki ma na celu usprawnianie tzw. małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców, jak również dostarczania wrażeń dotykowych i poznawania dzięki nim różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania. Ale przede wszystkim służy do osiągnięcia samodzielności w podstawowych czynnościach życia codziennego.

Jeśli mamy sprawne ręce, potrafimy wykonać większość czynności, co sprawia, że jesteśmy dużo bardziej niezależni od innych osób nawet jeśli poruszamy się na wózku. Niewiele osób wie, jak ważna jest sprawność rąk w rozwoju mowy. Stymulacja dłoni pobudza bezpośrednio ośrodek w mózgu odpowiedzialny za dłonie, a pośrednio ośrodek ruchowy mowy. Wynika z tego, że warto pracować nad czuciem i sprawnością rąk w sytuacji kiedy występują problemy z mową u dzieci. Poza tym na dłoniach znajdują się receptory odpowiedzialne za wszystkie narządy ciała człowieka. Dlatego też ich sprawność ma ogromne znaczenie w funkcjonowaniu całego organizmu.

Bobaty

Metoda NDT-Bobath stosowana jest z powodzeniem u wcześniaków, niemowląt i dzieci starszych z zespołami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi oraz prezentującymi opóźnienia w rozwoju. Każde ćwiczenie ma przeciw działać wszystkim obecnym nieprawidłowościom. Głównym celem terapii jest osiągnięcie jak najlepszej jakości ruchu. Drogą do tego jest rozwijanie kontroli głowy, tułowia i miednicy oraz aktywne utrzymywanie środka ciężkości. Dobierając ćwiczenia terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i możliwości dziecka.

Celem jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym. To indywidualne podejście daje możliwość uwzględnienia potrzeb psychologicznych dziecka, stopnia jego sprawności, występujących zaburzeń, warunków rodzinnych i środowiskowych.

Usprawnianie metodą NDT-Bobath ma z założenia charakter kompleksowy, czyli każde ćwiczenie ma przeciwdziałać wszystkim obecnym nieprawidłowościom, a nie stymulować wybrany narząd. Głównym celem ćwiczeń jest osiągnięcie jak najlepszej jakości ruchu. Drogą do tego jest rozwijanie kontroli głowy, tułowia i miednicy oraz aktywne utrzymywanie środka ciężkości. Dobierając ćwiczenia terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i możliwości dziecka.

Trening słuchowy Johansena

Twórcą metody był dr Alfred Tomatis – audiolog, specjalista z zakresu psychofonologii i muzyki. Metoda Tomatisa polega na treningu słuchowym przeprowadzanym za pomocą urządzenia zwanego elektronicznym uchem. Trening ten składa się z sesji, podczas których osoba poddawana terapii słucha specjalnie przygotowanego materiału dźwiękowego. Jego uzupełnieniem są dodatkowe konsultacje z terapeutą i ocena audio-psycho-fonologiczna.

Diagnoza w Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena opiera się na badaniu audiometrii tonalnej oraz testach mowy utrudnionej w tym teście dychotycznym - istotnych dla procesu uczenia się aspektów prawidłowego przetwarzania bodźców słuchowych.

Program TEACCH

Głównym celem programu TEACCH dla dzieci autystycznych jest pomaganie im w osiągnięciu maksymalnej niezależności w wieku dorosłym. Chodzi tu o pomaganie im w zrozumieniu otaczającego je świata, nabyciu umiejętności komunikowania się, dzięki którym będą mogły rozumieć innych ludzi i dawaniu im na ile jest to możliwe niezbędnych kompetencji, które pozwolą na dokonywanie wyborów dotyczących ich własnego życia.

Główny nacisk jest kładziony na poprawę umiejętności komunikowania się i maksymalne wykorzystanie potencjału dziecka do uzyskania przez nie niezależności, przy wykorzystaniu edukacji jako środka do osiągnięcia tego celu. Programy edukacyjne podlegają częstym aktualizacjom, zgodnie z osiąganą dojrzałością i postępami robionymi przez dziecko, ponieważ nic nie jest w stanie przewidzieć zmian u dziecka, a wczesna ocena może okazać się mylna.

Strategie nauczania są ustalane indywidualnie, w oparciu o szczegółową ocenę posiadanych przez osobę autystyczną umiejętności uczenia się, przy czym zamiast braków próbuje się u niej rozpoznać raczej zdolności.

Arteterapia

Arteterapia opiera się na wykorzystywaniu środków artystycznych i leczących właściwości rozmaitych dyscyplin sztuki (malarstwo, rzeźba, taniec, muzyka, drama, etc.) w toku oddziaływań terapeutycznych. W trakcie sesji dąży się do tego, aby pacjent znalazł sposób rozładowania negatywnych emocji, wyrażenia nieakceptowanych przezeń uczuć oraz trudności i dręczących myśli, które go trapią. Istota arteterapii to proces twórczy. Materiał - dzieło, które powstaje w trakcie sesji podlega analizie, jest interpretowany przez terapeutę, ponieważ stanowi bogate źródło informacji o autorze, odzwierciedla jego stany emocjonalne, myśli, pragnienia, lęki.Sam proces tworzenia ma charakter terapeutyczny; uwalnia od napięć, stresu, pozwala na nieskrępowaną ekspresję, koi, przynosi odprężenie. Dodatkowym czynnikiem leczącym jest prawidłowy kontakt pacjenta z terapeutą, zapewniający poczucie bezpieczeństwa i komfort psychiczny.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.

Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.

Metoda Knilla

Oparta jest na Programach aktywności - Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja opracowanych przez Mariannę Knill i Christophera Knilla.

Programy aktywności to trening zaznajamiający dziecko z własnym schematem ciała, rozwijający kontakt społeczny, ruch, świadomość ciała oraz jego możliwości sprawcze (umiejętność kontroli ruchów), różne formy zabawy z partnerem. Programy mogą być stosowane przez każdą osobę, która ma regularny kontakt z dzieckiem. Można je wykonywać codziennie i jeśli to możliwe o tej samej porze dnia.

Wszystkim ruchom dziecka towarzyszy opracowany przez muzykoterapeutów specjalny akompaniament muzyczny (bardzo prosta linia melodyczna i łatwy do odtworzenia rytm), który jest wspomagany głosem osoby prowadzącej (lektor podający kolejne polecenia), śpiewem, rytmicznym mówieniem dostosowanym do wykonywanych czynności. Wszystko to podwyższa uwagę dziecka i koncentruje na wybranych aktywnościach. Dziecko wsłuchujące się w ton sygnaturki, powtarzany na początku i na końcu każdego programu, jest uprzedzane o tym, że jakaś czynność zakończyła się i może oczekiwać, co nastąpi za chwilę, może więc rozpoznawać znane sytuacje, a po jakimś czasie nauczy się łączyć je z określoną aktywnością. Dzięki Programom Aktywności dzieci lepiej rozumieją relacje pomiędzy sobą i swoim ciałem, a to może uczynić je zdolnymi do odkrycia znaczących powiązań z otoczeniem i wejścia w relacje z innymi ludźmi, oraz do manipulowania przedmiotami w sposób celowy, poznawczy, a nie schematyczny i stereotypowy.

Programy mogą być skutecznie stosowane w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi o różnych poziomach rozwoju intelektualnego i z różnymi rodzajami niesprawności fizycznej.

Komunikacja wspomagająca i alternatywna AAC

W powszechnym przekonaniu osób spoza środowiska logopedycznego, różnorodne metody terapii logopedycznej dotyczą tylko mowy dźwiękowej. Tymczasem coraz częściej logopedia nie koncentruje się tylko i wyłącznie na mowie fonicznej. Czasami zaburzenia układu nerwowego, porażenia lub/i niedowłady, zaburzenia rozwoju intelektualnego u dzieci są na tyle duże, że nie ma anatomicznych lub/i funkcjonalnych podstaw do tego, żeby dziecko mogło mówić tak jak większość z nas. Należy pamiętać o tym, że brak mowy u dziecka, nie oznacza tego, że dziecko nie chce mówić. Brak możliwości przekazu swoich potrzeb i próśb często prowadzi do płaczu, krzyku, agresji wobec innych osób alb o wobec samego siebie. W takich sytuacjach logopeda powinien zastąpić brak mowy czymś, co pozwoli dziecku zaspokoić naturalną potrzebę komunikowania się. Do tego właśnie służą wspomagające i alternatywnych sposobach porozumiewania się – AAC.

„Wspomagające i alternatywne sposoby porozumiewania się to obszar praktyki klinicznej i pedagogicznej mającej na celu kompensowanie – okresowo lub na stałe – różnego stopnia trudności w porozumiewaniu się, czyli odbieraniu lub/i ekspresji wypowiedzi. Komunikacja alternatywna – znajduje zastosowanie, gdy osoba porozumiewa się bezpośrednio, twarzą w twarz, inaczej niż za pomocą mowy, np.: w oparciu o znaki manualne, znaki graficzne, pismo. Komunikacja wspomagająca – wzmacnia i/lub uzupełnia mowę, pomaga w rozwoju mowy i języka oraz gwarantuje zastępczy sposób porozumiewania się, gdy osoba nie zaczyna mówić.”

Trening Umiejętności Społecznych (TUS)

Umie­jęt­no­ści spo­łeczne mają wpływ na wiele sfer życia. Można się nawet poku­sić o stwier­dze­nie, że nie ma takiej dzie­dziny życia, w któ­rej nie są przy­datne. Osoby o wyso­kich kom­pe­ten­cjach spo­łecz­nych lepiej radzą sobie w związ­kach mał­żeń­skich, nawią­zują trwal­sze przy­jaź­nie i są bar­dziej zado­wo­lone ze swo­jego życia towa­rzy­skiego oraz zawodowego.

Prze­ciętne dziecko nabywa umie­jęt­no­ści spo­łecz­nych poprzez obser­wa­cję oto­cze­nia, w któ­rym dora­sta. Pro­ces roz­po­czyna się w momen­cie naro­dzin i trwa nie­prze­rwa­nie, aż do dorosłości.

Jeżeli napo­ty­kamy na dziecko, które zacho­wuje się w spo­sób nie­wła­ściwy, nie prze­strzega norm spo­łecz­nych, to zwy­kle myślimy, że zostało źle wycho­wane, albo, że dostało nie­wła­ściwe wzorce. Jed­nak nie zawsze tak musi być.

Jest grupa dzieci, które, mają kło­pot z przy­swa­ja­niem tego rodzaju wie­dzy i pomimo naj­lep­szych wzor­ców, nie będą w sta­nie ich przy­swoić w spo­sób natu­ralny. Dzieci takie mają trud­no­ści z rozu­mie­niem zasad spo­łecz­nych, czę­sto nie roz­po­znają w spo­sób pra­wi­dłowy emo­cji, wydają się nie zauwa­żać potrzeb innych ludzi. Ist­nieją dys­funk­cje, które zabu­rzają natu­ralny pro­ces naby­wa­nia umie­jęt­no­ści spo­łecz­nych. Zali­czamy do nich m.in. autyzm, zespół Asper­gera, ADHD, a także roz­ma­ite inne dys­funk­cje, które nie wychwy­cone i nie reha­bi­li­to­wane odpo­wied­nio dopro­wa­dzają do kolej­nych zaburzeń.

Terapia

Updated on 2021-10-19T13:19:23+01:00, by bartoszmatenko.